Pszczoła to jest owad mały, ale wielce doskonały. W ulu domek ma i pracuje tam co dnia. Zapyla kwiaty, daje nam miód, malutka pszczółka to wielki cud! (Agata i Jacek Szaniawscy, Pracowita Pszczółka). Wszystkie żądlące owady wydają się być straszne. O niektóre jednak musimy dbać i to z najwyższą starannością. Zwłaszcza pszczółki, bo dają nam one nie tylko słodki miód, ale przede wszystkim zapylają ogromną liczbę roślin, bez których nie ma życia na tej planecie. Traktujmy je więc z należytym im szacunkiem. Zapraszamy Was na recenzję gry poświęconej tym owadom. Ostatnio budowaliśmy miasteczko (link do recenzji znajdziecie tutaj). Tym razem będziemy pomagać pszczółkom dotrzeć z pyłkiem do uli, gdzie zostanie on zamieniony w przepyszny miodek.
Informacje ogólne:
Miód, to gra dla 2 do 4 osób, w wieku co najmniej 6 lat. Według nas dla młodszych dzieci tytuł będzie zbyt złożony. Czas gry jest zależny od liczby osób, ale wynosi około 35 minut. Przy drobnej zmianie jednego zapisu zawartego w instrukcji, czas ten może się nieco skrócić.
Zawartość pudełka
i zasady gry:
Miód mieści się w niedużym pudełku. Niestety 1/3 jego wnętrza zapełnia tekturowe wypełnienie. Gdyby wyzbyć się zbędnego kartonu, dla Miodu w zupełności wystarczyłoby pudełko wielkości tego z innego recenzowanego przez nas tytułu, tj. Władca Pierścieni. Bitwa o Śródziemie (link do recenzji tutaj). Mamy naprawdę ogromną nadzieję, że nastanie kiedyś taki dzień, w którym wydawcy gier planszowych pójdą po rozum do głowy w kwestii opakowań.
Miód składa się z 72 kart Pszczół, 12 kart Pszczół Magazynierek, 1 karty Łąki, 1 karty Pierwszego Gracza, 24 kart Uli (8 dla wariantu podstawowego i 16 dla wariantu zaawansowanego), 48 dwustronnych żetonów Nektaru/Miodu, 8 żetonów bonusowych oraz instrukcji. Ilustracje na kartach i żetonach są naprawdę urocze i z pewnością spodobają się młodszym graczom. Żetony zostały wykonane z cienkiej tektury, ale nie powinny mimo to się łatwo niszczyć. Największym minusem tej gry jest natomiast instrukcja. Została ona napisana w bardzo topornym stylu. Mimo tego, iż zasady gry są bardzo łatwe, zrozumienie ich trwa niesamowicie długo. Treść instrukcji tylko to utrudnia.
W celu przygotowania gry każda z osób otrzymuje po 3 Pszczółki Magazynierki oraz 2 karty Ula na poziomie podstawowym (1 ul mały i 1 ul średni). Otrzymane karty należy ułożyć przed sobą w rzędzie. Na środku stołu umieszcza się kartę Łąki, a obok niej wszystkie karty Pszczół (w zakrytym stosie) oraz żetony Nektaru ułożone stroną Miodu do góry. Następnie każdy z graczy otrzymuje po 3 karty Pszczół do ręki, Karta Pierwszego Gracza trafia do osoby, która ma na sobie coś w paski.
Celem gry jest uzyskanie na koniec największej liczby punktów za ule oraz posiadane żetony Nektaru.
Cała rozgrywka składa się z kilku rund. Ich liczba nie została określona, ponieważ jest to zależne od tego, jak się potoczy gra. W ramach jednej rundy każdy z graczy ma do wykonania sześć faz.
Pierwsza faza, czyli zagranie kart Pszczół. Każdy z graczy, poczynając od pierwszego, musi rozegrać wszystkie karty z ręki zgodnie z symbolami na kartach. Kwiatki oznaczają liczbę Nektarów, które zostaną wyłożone ze stosu na Łąkę. Liczba pszczół wskazuje, ile sztuk Nektaru gracz może zabrać. Plastry miodu obrazują natomiast liczbę przelotów, jakie będzie musiał wykonać. Kartę wybraną przez siebie z uwagi na kwiatki, gracze kładą zakrytą przy łące. Karta zagrana z uwagi pszczoły, „ląduje” przy kartach Pszczół każdej z osób. Ostatnią kartę gracze zostawiają w ręce. Zgodnie z instrukcją gracze wykonują tę fazę po kolei. Nie ma jednak przeszkód, aby wykonać ją jednocześnie, co skróci nieco czas gry.
Druga faza, czyli dołożenie żetonów nektaru na Łąkę. Gracz, który w danej rundzie jest pierwszy, zbiera karty leżące przy Łące i je odkrywa. Następnie wykłada na kartę Łąki taką liczbę Nektaru, ile wskazuje suma wszystkich kwiatków z kart. Użyte karty Pszczół odkłada na stos kart odrzuconych.
Trzecia faza, czyli zbieranie nektaru. Gracze odkrywają karty Pszczół, które wybrali pod względem pszczółek. Następnie kładą na pszczołach po jednym żetonie po kolei. Po „obsadzeniu” pszczół żetonami lub po wyczerpaniu się żetonów na Łące, karty Pszczół „przelatują” do kolejki przy ulach.
Czwarta faza, czyli wykonanie przelotów. Każdy z graczy odsłania kartę z ręki i wykonuje przeloty zgodne z widoczną liczbą plastrów miodu.
Polega to na przeniesieniu dowolnego żetonu Nektaru w prawo lub lewo na sąsiednią kartę (kartę Pszczoły, Pszczoły Magazynierki lub Ula). Jeden taki ruch oznacza dokładnie jeden przelot.
Przeloty te można wykonać z jednym Nektarem o kilka miejsc lub kilkoma Nektarami. Jeżeli gracz zdecyduje się przenieść Nektar do ula, to sam decyduje do którego. Powinien mieć jednak na uwadze to, iż do średniego ula należy przenieść w jednym momencie dwa identyczne żetony Nektaru. Po przeniesieniu Nektaru żeton jest odwracany na stronę z Miodem.
Piąta faza, czyli odlot zmęczonej pszczoły. Pszczoła znajdująca się najbliżej uli musi odlecieć. Każdy z graczy wysuwa kartę i odkłada ją na stos kart odrzuconych. Jeżeli na danej karcie znajdują się żetony Nektaru, to są one automatycznie dokładane do dowolnego ula, jeżeli spełniają ich warunki. Jeżeli nie, to taki Nektar jest odkładany do stosu wszystkich żetonów. W instrukcji zabrakło informacji, czy żetony można dodać do obu uli, czy wszystkie powinny znaleźć się w jednym.
Ostatnia faza, czyli zakończenie rundy. Po odlocie pszczół gracz, który rozpoczynał rundę. przekazuje osobie po swojej lewej stronie kartę Pierwszego Gracza. Następnie wszyscy otrzymują po 3 karty Pszczół ze stosu i rozpoczynają nową rundę.
Gra kończy się, kiedy jeden z graczy zapełni ule lub skończą się karty Pszczół w stosie. Ostatnia runda jest mimo to rozgrywana do końca, za wyjątkiem akcji odlotu zmęczonej pszczoły.
Następnie ma miejsce zliczenie punktów, które gracze otrzymują z uli oraz z żetonów Nektaru pozostających na ich kartach Pszczół. Osoba, która zdobyła najwięcej punktów wygrywa grę i zostaje najlepszym pszczelarzem w okolicy.
Twórca gry proponuje jeszcze inny wariant zabawy, bardziej zaawansowany. W nim zamiast 2 uli, każdy z graczy otrzymuje aż 4 ule. Jednym z nich jest duży ul, na który trzeba położyć 3 żetony Nektaru, aby zapełnić jedno pole. Dodatkowo wykorzystuje się tutaj żetony bonusowe. Wariant ten zdecydowanie rozbudowuje i urozmaica rozgrywkę. Dodatkowo wymaga główkowania nad możliwie najlepszym sposobem na wygraną.
Podsumowanie:
Miód jest grą, która pozornie wydaje się być tytułem dla najmłodszych. Oczywiście takim jest, zważywszy na to, iż zasady gry są naprawdę bardzo łatwe (o ile przebrnie się przez meandry instrukcji). Dodatkowo może ona być dobrym wprowadzeniem dzieci w gry planszowe. Trzeba się jednak nieco nagłowić, zwłaszcza przy wariancie zaawansowanym, który rozbudowuje rozgrywkę, nieco też ją odświeżając. W tej opcji zabawy młodsze dzieci mogą mieć więcej trudności. Dla starszych gra będzie dobra jako starter do większych tytułów. Niestety według nas znajdzie zastosowanie wyłącznie „przy niedzieli”, aniżeli częściej.
|
Jakość
i wygląd |
●●●●○ |
Ocena
ogólna: ●●●○○ |
|
|
Czytelność
instrukcji |
●●●○○ |
|
|
|
Regrywalność |
●●●●○ |
|
|
|
Wykorzystanie
pudełka |
●●●○○ |
|
|
|
Stosunek
do ceny |
●●●○○ |
|
|
|
Przyjemność
z rozgrywki |
●●●○○ |
|
|
|
Poziom
trudności |
Łatwy |
|
|
|
Rekomendacja: Miód, który nie
jest tak słodki, jak byśmy tego oczekiwali |
|||
Sara i Paweł
Recenzowane wydanie:
Polski tytuł: Miód
Autor: GrAlutka
Ilustracje: Katarzyna Fic
Wydawnictwo: Zielona Sowa
Rok wydania: 2021
Wykorzystane
zdjęcia są własnego autorstwa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz